Terwijl in het Thais-­Chinees-­Vietnamees restaurant “De gouden draak” op de benedenverdieping van een appartementsgebouw een net aangeworven keukenhulp tegen vlammende tandpijn vecht- hij kan niet naar de tandarts omdat hij zonder papieren in het land verblijft- voltrekt zich boven het restaurant een huwelijkstragedie, verliest tegenover het restaurant een jong koppel de jeugdige onbezonnenheid, heeft een kerel van een nachtwinkel een wel echt vreemde bijverdienste en wordt onder het restaurant een hongerige krekel gekleineerd door een hardwerkende mier. Intussen wachten in het restaurant, na een lange vlucht, ook nog eens twee stewardessen op hun maaltijden. Klinkt als een hectische warboel. Maar dat is het hoegenaamd niet. Dankzij de strenge structuur van het stuk. In 48 extreem korte scenes verbindt Schimmelpfennig de verschillende situaties steeds meer met elkaar.

Zes acteurs spelen achttien personages. De voorstelling geeft een caleidoscopisch beeld van anonieme levens in een hedendaagse grootstad en schetst vervreemding en de eenzaamheid die deze geglobaliseerde samenleving met zich mee brengt.


“De Gouden Draak surft behendig op de humor van genummerde gerechten en Aziatische drakenkitsch en verbeeldt zo de tragiek van die te talloze anonieme mensen die per spoor arriveren en hier merken dat hun leven op een dood spoor zit en uitmondt in een braakland waar niemand naar hen omkijkt en waar ze simpelweg een nummer zijn. Tegelijk toont deze voorstelling ook de tragiek van hoe wij ook zoiets abnormaals intussen normaal vinden…”