Harpagon, de vrek, is bezeten door zijn fortuin. Hij kent als het ware iedere stuiver die hij bezit persoonlijk en de gedachte, om ook maar van één van hen afstand te moeten nemen, is voor hem ondraaglijk. De mensen zeggen “hij is zelfs te gierig om zijn honger te delen”. Na het overlijden van zijn vrouw is het er niet beter op geworden, integendeel! Hij verheft deze gierigheid tot een filosofie, een kunst, en zijn hele huishouden kreunt hieronder. Wanneer de tijd echter rijp is om zijn kinderen te huwen ontvlamt de ketel van frustraties. Wat daarna volgt is een aanstekelijke opeenvolging van intriges die deze komedie vooruit duwen. Molière’s idee over hebberigheid en generatieconflicten.